Mijnheer Huang Jie voelt zich zenuwachtig. De staalprijzen in China zijn de pan uit gerezen de laatste maanden. Als algemeen directeur van Huang Staal en Co heeft hij een vergadering bijeen geroepen om dit punt te bespreken. Als eerste betreedt hij de hagelwitte vergaderzaal, waar de airco staat te loeien, en installeert zich achter de microfoon op de voorzitterstoel van zwart leer. De andere directieleden druppelen binnen. Ontspannen keuvelend stallen ze hun laptops uit en nemen een voor een plaats aan de ovale vergadertafel. De geur van koffie, meegebracht door de commercieel directeur, maakt Huang Jie onpasselijk. Hij weet een kokhalsneiging te onderdrukken. Huang Jies zenuwen zijn niet in een slechte voorbereiding gelegen. Hij weet wat hij zal gaan zeggen: hij moet naar Mongolië. In Mongolië is ijzererts op dit moment betaalbaar. Huang Staal en Co heeft daar echter weinig voet aan de grond, laat staan vertrouwde zakenpartners met wie ze telefonisch een deal kunnen sluiten. Zijn bedrijf zal fysiek een bezoek af moeten leggen aan een Mongools bedrijf ten noorden van de Gobi-woestijn. En is het niet het meest logisch dat de algemeen directeur dit zelf doet? Hij schuift de bril die van zijn bezwete neus glijdt omhoog. Hij ziet al voor zich hoe het vliegtuig in de woestijn zal crashen. Terwijl hij met een kuchje de microfoon test, vraagt hij zich af of er geen alternatief is.
Mijnheer Huang Jie staat op het perron waar de trein naar Noord-Mongolië zal vertrekken. Een kleine man naast hem zet een rochel aan die uit zijn tenen lijkt te komen. Snel stap Huang opzij om te voorkomen dat de fluim op zijn glanzende lakschoenen terecht zal komen. Hij heeft een privécoupé geboekt, die is ingericht in een klassiek Chinese stijl met een roodfluwelen feauteuil, een bureau met houtsnijwerk en zijden kussens op het bed. Hij hoopt overdag zijn werk voor te bereiden en ’s avonds lekker te kunnen lezen en internetten. De Transmongolische spoorlijn voert hem eerst 450 kilometer door China, een hem bekend landschap waar hij al reizend weinig aandacht aan schenkt. Verdiept in zijn werk laat hij de kilometers aan zich voorbijglijden. Als hij na een paar uur uit zijn concentratie raakt door een dorstig gevoel en uit het raam kijkt, wordt hij verrast door een onbekend landschap van zand en kale rotsen. Dit moet de Gobi-woestijn zijn, denkt Huang Jie. Zijn dorst neemt alleen maar toe door de onvruchtbare aanblik van het landschap. Hij scraapt zijn keel, staat op van zijn om een verfrissing uit de koelkast te pakken, een ijskoude lycheedrank met toegevoegd suiker. Genietend kijkt hij naar buiten. Op de voorgrond razen rotsen met ertussen grashalmen voorbij die hij vanwege de snelheid waarmee de trein rijdt niet scherp waar kan nemen. Het grootste gedeelte van zijn gezichtsveld wordt ingenomen door lichtgeeel zand, dat door de wind in de prachtigste heuvels gevormd is, terwijl grijsblauwe bergen de horizon aftekenen. Plotseling komt de trein hortend en stotend tot stilstand.
Er wordt omgeroepen dat er een technisch mankement is en dat de reparatie naar verwachting een uur in beslag zal nemen. De passagiers wordt verzocht rustig te blijven zitten en de trein vooral niet te verlaten. Huang Jie blijft netjes zitten en bestudeert vanuit het raam de rotsen en grassen naast de spoorlijn. De tekening ervan is erg bijzonder. Hij schuift het raampje van zijn coupé open en steekt zijn hoofd naar buiten om het beter te kunnen zien. De kou verrast hem. Hij had een verzengende hitte verwacht, maar de lucht voelt aan als tegen het vriespunt. Hoe bijzonder het landschap ook is, na een half uur naar buiten kijken, gaat Huang zich toch vervelen. Hij kan zich niet op zijn werk concentreren en besluit wat te gaan lezen in de detective die hij zij zich heeft. Als hij het eerste hoofdstuk uit heeft, wordt er omgeroepen dat de voorste locomotief niet ter plaatste gerepareerd kan worden. De trein heeft echter nog een locomotief aan het andere uiteinde, waarmee de machinist de passagiers terug naar Peking zal brengen. Huang baalt enorm. Hij moet zijn afspraak met de Mongoolse staalleverancier afzeggen. Of erger nog: toch een vliegtuig nemen vanuit Peking.